Prolog

 "Cierpię.
Po raz kolejny cierpię.
Czemu wszyscy dookoła są szczęśliwi?!
Czemu tylko ja cierpię?"

Pytałam siebie ponieważ w moich myślach po raz kolejny przypominał mi się widok mojej siostry leżącej na zimnej zszarzałej podłodze naszej piwnicy. Jadąc Kazańskim metro w kierunku "Basket-Hall Arena" płakałam. Na tej hali mój ojczym trenował tutejszych.

Mój prawdziwy "ojciec" był prawdziwym tyranem. Nienawidziłam go za wszystko co mi zrobił. W wieku 5 lat po raz pierwszy mnie uderzył. Później robił to regularnie co najmniej raz dziennie. Spytacie pewnie o matkę. Ona wcale nie odróżniała się za bardzo od niego. Była tak samo agresywna wobec mnie i Laury.

****03.03.2007

Właśnie zabrzmiał dzwonek oznaczający koniec lekcji. Wielu z Was cieszy się słysząc dźwięk dzwonka. Niestety należę do niewielu z tych którzy tego nienawidzą. W szkole wszyscy się ze mnie śmieją. Co ja mam poradzić, że nie mam oryginalnych ciuchów jak  wszyscy? Że zamiast nosić zeszyty przynoszę zużyte kartki aby chociaż część notatek zapisać. Oni nigdy nie zrozumieją dlaczego nie chce chodzić do domu. Żadne z nich nie przeżywa takiego piekła jak ja. Nikt z nich nie wie, że nie dawno miałam siostrę. Że ona teraz leży w grobie. Nie przeczuwają że mój ojciec był w stanie pozwolić zabić własne dziecko dla pieniędzy. Najlepsze że te pieniądze nie były na utrzymanie rodziny tylko na alkohol . Tak teraz w sumie siedzi w więzieniu. Co prawda go nie ma. Ale nadal jest ona. Boję się. Związała się z Białorusinem jak dobrze wiem. Fakt miły facet z niego. Dogadujemy się. Zastanawiam się czy to tylko pozory. I czy kiedyś powiem mu "tato". Nigdy nie wymówiłam tego słowa w kierunku osoby mojego prawdziwego ojca. Gdy Władimir wychodzi do pracy w domu jest totalne piekło. On za każdym razem gdy jest na treningu swoich podopiecznych (Młodzików z Bełchatowa) nie ma nawet pojęcia, że w jego domu rozgrywa się tragedia. Każde dziecko cieszy się z obojga rodziców, z kochających dziadków, z rodzeństwa. A co ja mam? Ojca za kratkami, siostrę w grobie i matkę alkoholiczkę.
Tego dnia wracałam do domu bardzo powoli. Miałam nadzieję, że uda mi się wydostać z domu i wyjść z Władimirem na trening. Niestety wchodząc do domu go już nie było. Okazało się że trening był przełożony a ojczym ma coś do pozałatwiania na mieście. Był wymarzonym ojcem. Dostawałam co chciałam od niego. Niestety matka wszystko zabierała i nawet nie pozwalała się pobawić, nacieszyć kompletnie nic. Większość dzieci dostaje co chce. A ja?  Nawet zeszyty do szkoły zabierała.
-Obiad na stole.
Powiedziała oschłym głosem. Tylko takim się do mnie zwracała.
-Nie jestem głodna.
Odpowiedziałam. Chociaż w głębi siebie wiedziałam, że to odpowiedź której ona nie chciała usłyszeć.
-Jeżeli gówniaro ci daję jedzenie masz jeść.
Powiedziała kopiąc drzwi mojego pokoju tak mocno że wiszące nad moim łóżkiem zdjęcie Laury się potłukło.
-Coś ty narobiła.
Zapytałam dławiąc się łzami.
-Zniszczyłaś mi życie, zabiliście ją a teraz nawet to mi niszczysz? Nienawidzę Cię. Obiecuję, że niedługo z stąd wyjadę, zobaczysz.
Płakałam coraz głośniej. Kątem oka zauważyłam przybliżającą się postać matki.

_________________________________________________________________________________
Wiem, że może się nie podobać. I bardzo przepraszam za to. Moje pierwsze opowiadanie więc proszę o wyrozumiałość i motywację. :)
Czytasz = Komentujesz
Zapraszam : http://ask.fm/I_hate_Youu_x3